☉ Etxebarri
Eider Txarterina: «Munduko herriak berdinduko lituzkeen kontinente sozial batean sinesten dut»
23 urte atzera egingo dugu Eider Txarterinarekin. 1999. urtean Erasmusa ez zen gaur egun bezain ezaguna, baina hala ere, mundua ezagutzeko asmoz, Norvegiara bidaiatu zuen Eiderrek Unibertsitate ikasketak bertan jarraitzera.
Gaurkoan bidaia ez da soilik hegazkinez izango, denboraren makinan sartuko gara eta 23 urte atzera egingo dugu, Eider Txarterina gaztearekin batera Norvegiako Bergen hirira. Etxebarriko Udalean egiten du lan kultura eta gazteria teknikari gisa eta aurretik hirugarren sektorean ibili zen lanean kontsultoretzan eta merkatu ikerketetan, baita atzerriko, Estatu Batuetako, administrazio publikoan ere. Deustuko Unibertsitatean ikasi zuen Soziologia eta Erasmusa 1999-2000 ikasturtean egin zuen. Mende aldaketarekin batera etxe lekualdaketa ere egin zuen Eiderrek, eta paisaia hotz horietan bere bihotza berotu zuten bizipenak aurkitu zituen. Gaztetasunaren oroitzapenetan murgildu gara berarekin, belaontzien dinbili-danbalan zorabiatuta eta fiordoen edertasunaz maiteminduta.
Zerk bultzatu zintuen Erasmusa egitera? Ohikoa zen 1999an?
Unibertsitatean hasi aurretik oraindik batxilergoa edo garai horretan COUa egiten ari nintzela argi neukan hurrengo urteetan atzerrian esperientzia bat izan behar nuela. Grina edo sena hori beti izan dut barnean, nahiz eta gaur egun bezala esperientzia oso garestia izan; azkenean atzerrian bizi behar duzu eta bekak berak ematen duen diruak ez du askorik finantzatzen. Nire helburuen artean zegoen mundua ezagutzea eta banekien ikasketen alorrean beste ikuspuntu bat eskainiko zidala. Garai hartan esan daiteke Erasmusa ez zela oso ezezaguna, baina fakultatean beti geratzen ziren plazak soberan eta, beraz, ez zen hain ohikoa.
Eider Txarterina, ezkerrean, Norvegian // Utzitakoa
Zergatik erabaki zenuen Norvegiara eta, zehazki, Bergenera joatea?
Nire lehen aukera Stockholm izan zen, Suedian. Plaza onartu zidaten eta jada dena lotuta neukan, baita erresidentziako lehen hilabetea ordainduta ere, eskola guztiak suedieraz zirela konturatu nintzenean. Ni izan nintzen informazio hori aurkitu zuena eta ez Deustuko unibertsitateko zerbitzua. Jakin bezain laster, oso haserre, kanpo harremanetako sailarekin kontaktuan jarri nintzen eta egoera horren aurrean nire bigarren aukera eskaini zidaten: Bergen. Norvegiako bigarren hiririk handiena da, klaseak ingelesez jaso nitzakeen eta, gainera, atzerritik zentozenei zuzendutako programa bat zeukan, ongizate estatuari buruzkoa. Eskandinaviar herrialdeek asko erakartzen ninduten, soziologia ikasita nire interesekoa baitzen ongizate estatuaren kudeaketari buruzko ezagutza lortzea. Horrela amaitu nuen Bergenen, jada ahaztuta daukat nolakoak izan ziren egun horiek, baina gogoratzen dut zelako trantzea igaro genuen.
Kontuan hartuta Interneta oraindik garatu gabe zegoela, nolakoa izan zen bizitzeko lekua aurkitzeko prozesua?
Hor oso garrantzitsuak ziren unibertsitate bakoitzeko kanpo harremanetarako sailak, eta konexio handiak zituzten euren artean. Telefono bitartez eta ingelesez egiten genituen tramite guztiak. Internetaren hastapenak ziren eta posta elektronikoa nolabait ere bazebilen. Deustuko unibertsitateak hitz egiten zuen Bergeneko kanpo harremanetako sailarekin eta gaur egunean oraindik existitzen den erresidentzia handi batean geratzen ginen atzerritar gehienak. Oraindik ezinezkoa zen zehaztasunez nora gindoazen ikustea, baina Deustuko unibertsitateak nolabait leku ona zela bermatzen zuen.
Zer daukazu gogoan Bergenerako hegazkina hartu aurreko egunez?
Gogoratzen dut udaren amaiera zela, ikasturtea abuztuaren bukaeran hasten zela. Ni hilabetearen hasieran joan nintzen nire lagun min batek –bi urte neramatzan bera ikusi gabe– transatlantiko batean egiten zuelako lan eta Bergenetik igarotzen zelako data horretan. Maleta egitea ez zen batere erraza izan, Norvegiako hiri hau munduko euritsuenetarikoa baita. Gainera, Gabonetarako itzuliko nintzen arren, funda nordikoak eta elurretarako arropa behar nituen, eta ia ezinezkoa zen Bilbon udan halakorik lortzea. Azkenean, arropa lodiena Bergenera heltzean erosi nuen, baina hala ere, maleta handi batekin igo nintzen hegazkinera.
Nolakoa izan zen bidaia? Eta hiriarekiko lehen kontaktua?
Bidaia Kopenhage hirian hegazkin aldaketa eginez burutu nuen eta lehendabiziko interakzio horretan oso deigarria egin zitzaidan haien adeitasuna, batetik, eta ingurua bera, bestetik, dena baitzen egurrezkoa, isila, polita eta atsegina. Gogoan dut arratsaldean heldu nintzela, eta hemen guztiz ilun egongo litzatekeen ordu batean eguzkiak distira egiten zuela. Erresidentziara heltzen lehenetarikoa izan nintzen eta bertan neska espainiar batek egin zidan harrera. Hori ere aurretik prestatzen genuen eta fakultateko irakasle batek aurreko urtean Bergenen egondakoa zen Etxebarriko mutil batekin jarri ninduen harremanetan. Harrera egin zidan Salamancako neskak bere telebista eta sukaldeko tresneria utzi zizkidan.
Herrialde ezezagun batean lehen egunak bakarrik igarotzea gogorra izan zen?
Lehendabiziko eguna transatlantikoan lan egiten zuen lagunarekin igaro nuen. Goizeko 10ak inguruan autobusa hartu eta portura jaitsi nintzen oraindik ezer ezagutu gabe. Arratsaldean agurtu nuen nire laguna eta une hori ikaragarria izan zen: popatik astintzen zidan eskua, ni portuan bakardadean geratzen nintzen bitartean. Orduan konturatu nintzen atzerrian nengoela eta nire bakardadea beste bi aste inguruz luzatuko zela, gainerako ikasleak etorri arte. Harrera egin zidan neska hurrengo goizean itzuli zen bere etxera eta irratiko musikak bakarrik alaitu zituen hurrengo egunak. Egia da lehendabiziko kontaktu hori apur bat gogorra izan zela, baina fakultatea, supermerkatu merkeenak, administrazioa eta bankuak bezalako lekuak non zeuden aurkitzeko eta hiria bera ezagutzeko erabili nituen.
Egun horiek igarota gainerako ikasleak heldu ziren. Nolakoa izan zen lagunak egitea arrotza zen herrialde eta hizkuntza batean?
Hizkuntzari dagokionez, ni ingelesez nahiko eroso sentitzen nintzen baina gero mundu horretatik kanpo jendeak norvegieraz hitz egiten zuen. Hala ere, gure inguruan gazte guztiek zekiten ingelesez. Euskalduna izanda errespetu handia izan diet beti hizkuntza gutxituei, hori hasiera hasieratik izan nuen kontuan, eta bertako hizkuntza ikasten hasi nintzen.
Lagunak egiteko orduan, Erasmus programak berak harrera egiteko ekintzak antolatzen ditu elkar ezagutarazteko. Bergeneko unibertsitateak oso ondo antolatuta zeukan eta egun oso politak igaro genituen; besteak beste, itsasontzi batean fiordoak ikustera joan ginen. Horrelako dinamiketan lagun asko egin nituen, baina beste bat, adibidez, supermerkatuan ezagutu nuen, produktuen izenek zer esan nahi zuten argitu nahian. Beste bi euskaldun zeuden nirekin Erasmusean, baina bakoitza bere aldetik joan zen eta nik espainiar batekin, alemaniar birekin, portugaldar batekin, italiar batekin eta frantziar batekin izan nuen harremanik handiena.
Zure burua Bergeneko bizitzara egokitzean, nolakoa izan zen egunerokoaren esperientzia?
Paradisua zen eta asko ikasi nuen modu oso integralean. Akademikoki bizipen oso garrantzitsua izan zen, ni Deustuko unibertsitateko eredutik nentorren eta Bergenen askoz modernoagoa zen irakasteko modu bat aurkitu nuen, lanetan, ikerkuntzan eta elkarlanean oinarritua eta ez hainbeste memorizazioan. Gainera, gaur egun ere ongizate estatuaren inguruan ditudan oinarririk eta funtsik nagusienak han ikasi nituen, gero oso baliogarriak izan zaizkidanak lan munduan ateak zabaltzeko. Maila pertsonalean inflexio-puntu bat izan zen, aurretik mundua ikusteko nuen modua guztiz aldatu baitzitzaidan. Europarekin topatu nintzen.
Europa ezagutzean zein ezberdintasun kultural aurkitu zenituen?
Nire aitak beti esaten zuen topikoak hori izatera heltzen zirela azken finean egia zirelako, eta nahi eta nahi ez bete egiten ditugula. Norvegiarrekin harremana ez zen erraza. Pertsona oso irekia naiz eta hitz egiteko erraztasuna daukadala uste dut, baina hala ere ez nuen lortu adiskidetasun sakonik eraikitzea. Arazoa ez zen nire ingeles maila; gainera, norvegiera ikasi nuen eta urtearen buruan nahiko ondo menperatzen nuen. Kulturalki zailak dira, oso barruranzko jarrera daukate. Bestetik, Bergenen norvegiar estatuak errefuxiatu komunitate handiak hartzen zituen asilo programetan, Jugoslaviako gerra bukatu berri zegoelarik.
Gure taldearen barruan arreta gehien deitu zidana ezberdintasun erlijiosoak izan ziren. Batzuk protestanteak ziren, beste bat familia kalbinistakoa, beste bat luteranoa eta ni eta italiarra berriz katolikoak. Erlijioaren bizipenak harritzen ninduen eta oraindik gogoratzen dut zelan kudeatzen genuen ezberdintasun hori, beti umorea erabiliz. Errespetu handiz azaltzen genion elkarri nola ikusten genuen mundua, begirada irekia generaman. Europaren aberastasunak eztanda egin zigun buruan eta hori guztia gozamenarekin, jaiekin, mendi bueltekin eta belaontziz ikusitako fiordoekin lotuta zegoen.
Gure kontinenteari buruz ikasi zenuenaren inguruan zer azpimarratuko zenuke?
Aste Santuan Frantzian egon naiz nire lagun frantsesaren etxean eta horrek gogorarazi dit berak euskaldunak hautemateko eta nik frantsesak ulertzeko modua guztiz aldatu zela gure harremanari esker. Europaren aniztasun horren jabe izan nintzen era zuzenean, lituaniar asko ezagutu nituen eta horrek haien herrialdearen ezagupen sakonagoa izateko aukera eskaini zidan. Tradizio kultural eta erlijio ezberdintasunen arteko elkarbizitza berma dezakeen Europa bat ezagutu nuen.
1999an ezagututako Europaren eta gaur egungoaren artean 23 urte igaro dira!
Nire lagun frantsesari esaten nion, zelan mundua ere txikitu egin den azkenengo urte hauetan. Ni joan nintzenean eta elkar ezagutu genuenean nire burua eta gure burua oso ezberdintzat neuzkan, gu bereziak ginela uste nuen. Baina, gaur egunean, nire sentsazioa da mundua azken urteotan asko globalizatu dela, eta Europa, onerako gauza batzuetan eta txarrerako beste batzuetan, asko homogeneizatu dela. Erasmusean nengoela sortzen ziren bikote interkulturalak ikustean haien artean amildegi bat zegoela iruditzen zitzaidan. 1999ko Eiderren ikuspuntutik beste herrialde bateko bikote bat aurkitu eta berarekin bizitzera joatea zientzia fikzioa zen. Gaur egun, ordea, ez ditut ezberdintasun horiek sumatzen; beharbada gaztetasunak mugatzen zuen nire ikuspuntua. Orain nire esperientzia handitu egin da eta oso erabaki erraza dela ikusten dut; ez dut amildegirik ikusten.
Laguntasunaren hariari helduz, erraza izan al da urte hauetan guztietan harremanari eustea?
Erasmusean izandako bizipenak oso fuerteak dira eta horrek lotura irmoak sortzen ditu pertsonen artean. Urtebetez zure familia bihurtzen dira, gaixorik zaudenean zaintzen zaituzte eta elkarlaguntza sare bat sortzen da. Gogoan dut Norvegian igarotako lehen egunetan erresidentziako fidantzarekin arazoak izan nituela: soilik hilabete batekoa zela uste nuen, baina azkenean hiru hilabetekoa zenez, dirurik gabe geratu nintzen. Orduan, hamar egun lehenago ezagututako mutil bati hurbildu nintzaion, eta arazoa azaldu ostean behar nuen dirua eskaini zidan konfiantza osoarekin. Mutil hau Walter zen, nire lagun frantsesa. Horrelako egoerek harreman sakonak eraikitzen dituzte eta bizipenak hain indartsuak dira, 23 urte igarota zutik jarraitzen baitute. Hala ere, elikatu dugun adiskidetasuna izan da eta elkar asko ikusten ez dugun arren –seme-alabak eta azken urteotako egoera tarteko– elkarrekin gaudenean badirudi ez dela denborarik igaro. Beste harreman mota batzuk dira, ezin dira ohikoekin alderatu.
Urteen perspektibatik begiratuta zertan izan zuen eragina bizipen honek?
Eraginak alde asko ditu. Lehenik eta behin, eragin profesional ukaezina izan du. Ingelesa menperatzeak, frantsesa ikasteko aukerak eta bizipenak berak nire curriculuma eta gaitasunak hobetzeko aukera eskaini zidaten. Bestetik, mundua ikusteko modua aldatu zidan guztiz. Kosmopolitismo edo buru zabaltze horrek gizartea beste era batean hautemateko gaitasuna eskaini zidan eta gaur egun era askoz ere erlatiboagoan ikusten ditut kulturen arteko ezberdintasunak. Nire buruari frogatu nion lagunak izateko ez garela antzekoak izan behar, Hegoafrikan hezitako norbaitekin ezaugarri gehiago izan bainituen komunean euskaldunekin baino.
Maila soziopolitikoan ongizate estatuaren beharrean eta Europaren eredu horretan sinetsi nuen, sutsuki gainera. Han egon ginenok Europaren eredu hori nahi genuen, garapen sozial eta ekonomikorako eta hazkunderako berme bat dena. Pribilegio handiko pertsonak gara eta normalak iruditzen zaizkigun eskubide horiek Bigarren Mundu Gerraren osteko neurriak baino ez dira, ziurtzat jo behar ez direnak.
Zergatik aholkatuko zenioke gazte bati Erasmusean parte hartzeko?
Oso positiboa iruditzen zait bizipen horrek europeista bihurtu izana. Nire burua horrela definitzen dut, kontinente sozial batean sinesten baitut, ongizate estatua benetan garatu dezakeena eta herriak berdindu ditzakeena. Ikuspuntu ezberdinak dauden arren, programak ideia hori sustatzen duela uste dut.
Bestetik, nire ustez gaztetasunaren giltzetako bat autonomiaren sustapena da, ostean behar bezalako pertsona bihurtzeko ezinbestekoa dena. Erasmusa bezalako esperientzia bat horretarako medizinarik hoberena da, mundua ulertzeko eta norbere burua ezagutzeko bide oso egokia delako. Mesede handia egiten du maila akademiko eta profesionalean, baina batez ere maila pertsonalean. Eragina amaigabea eta dimentsio askotakoa da. Orain ikusi ezin diren gauzak, hogei urteren buruan ere azaleratzen dira. Alde positiboak soilik ikusten dizkiot. Egia da lehenengo asteak ez direla errazak, baina pertsona bezala frogatzen zaituzte. Zure burua negarrez ikusten duzu, baina aurrera egiteko indarrak aurkitzen dituzu. Beharbada dena ez da gozoa, baina zure izaera gogortzen du esperientziak, egoerei aurre egiteko gaitasuna ematen dizu.
Gerra Zibileko itsas artilleriako lehergailu militar bat aurkitu zuten Etxebarrin astelehenean. Herriko lursail batzuetan makina astunekin garbiketa lanak egiten ari zirela topatu zuten lehergailua.
Ertzaintzaren Lehergailuak Indargabetzeko Unitateak (LIU) astelehenean bertan suntsitu zuen lehergailua Berroziko (Araba) instalazioetan.
Lehergailua 385 kilogramokoa zen eta ia metro bateko luzerakoa. Segurtasun Sailetik adierazi dutenez, “ez da ohikoa izaten horrelako jaurtigailu bat topatzea kostaldetik kanpoko eremu batean”.
☉ Etxebarri
Etxebarriko Pumptrack zirkuituan herritarrentzako erronkak prestatu dituzte
Erronkak Wellk aplikazioan daude zehaztuta. Erabiltzaileen artean hainbat sari banatuko dituzte
Pumptrack Bizkaia ekimenarekin bat egin du Etxebarrik. Asmoa da lurraldeko pumptrack zirkuituak erabiltzea eta erabiltzaileek beren trebetasunak probatzea eta erakustea.
“Parkearen inguruan hainbat erronka sortu dira eta parte-hartzaileek gainditu egin beharko dituzte”, diote udal ordezkariek.
Erronkak Wellk aplikazioan daude zehaztuta (Aritz Guinea galdakoztarra da Wellk app-aren sortzaileetako bat).
Aplikazio honek aukeratutako udalerriko kirol eskaintza osoa erakusten dio erabiltzaileari, eta jarduera eta erronka bereziak proposatzen ditu, gazteengan jarduera fisikoa sustatzeko hainbat sari eskainiz. Proiektua uztailaren 31ra arte egongo da martxan.
Bizkaiko Foru Aldundiak abiarazi du proiektua GovTech programaren barruan, hainbat udalerrirekin lankidetzan. Proiektu horren helburua da kirol-instalazioak espazio irekietan erabiltzeko informazioaren kudeaketa hobetzea, bereziki Pumptrackak.
Ildo horretan, egitasmoaren helburua da herritarren parte-hartzea sustatzea, komunitatea sortzea eta gazteen artean kirola sustatzea.
Hego Uribe eskualdean hiru pumptrack zirkuitu daude: Etxebarrin, Ugaon eta Zeberion. Etxebarrikoa 2018an ireki zuten eta asfalto gaineko Euskadiko lehen pista izan zen; 900 metro karratuko azalera eta 170 metroko luzera du eta Euskadiko handienetarikoa da.
☉ Etxebarri
Aida López Valvarce: «Bigarren mailan jokatzea esperientzia ikaragarria izango litzateke, eta asko gustatuko litzaiguke hori bizitzea»
Etxebarritarrak hamar urte baino gehiago darama areto futbolari eta Kukuiagari lotutam senior talde jokalaria eta klubeko entrenatzailea baita
Emakumezko seniorren Kukuiaga Areto Futbola zorioneko dago: Ligako txapeldun dira. Etxebarritarren zenbakiak ikusgarriak izan dira, garaipen gehien eta porrot gutxien pilatu dituen taldea ere izan baitira. Fran Rodriguez entrenatzailearen arabera “poz izugarria” eta “aurrerapauso handia” da klubarentzat aurten lortu dutena. Lortutako uzta ez da hor bukatzen Kukuiagarentzat, ordea, oraindik beste bi sari potolo lortzeko aukera baitute: Gipuzkoako eta Arabako txapeldunen kontra jokatu beharko dute, estatu mailako faserako txartela lortu nahian. Helburu hori erdietsiz gero, estatu mailako fasean bigarren mailarako igoera legoke jokoan. Rodriguezen ustez, baina, “egindakoaz gozatzeko eta pausoz pauso” joateko momentua da.
Aida López Valcarce (Etxebarri, 1995) taldeko kapitaina da. Etxebarritarrak hamar urte baino gehiago darama areto futbolari eta Kukuiagari lotuta: senior taldeko jokalaria izateaz gain, haur mailako emakumezkoak eta kadete B mailako jokalari federatuak entrenatzen ditu, eta klubeko fisioterapeuta ere bada. Berarekin solasaldia izan dugu.
Lehenik eta behin, zorionak! Ligako txapeldunak zarete!
Eskerrik asko! Egia esan zirraragarria izan da, ez genuen sinesten, batzuek urte asko daramatzagu areto futbolean jokatzen eta inoiz ez dugu horrelakorik bizi izan. Eta talde honekin bizitzea ikaragarria izan da! Pertsonalki sinestezina izan zen, eta are gehiago etxean, gure jendearen aurrean. Senideak eta lagunak etorri ziren pankarta handi batzuekin gu animatzera. Oso polita izan zen. Beti gogoratuko dugun eguna izango da, baita gure aurreko jokalari guztiei eskerrak emateko eguna ere, zuzendaritzaren babesarekin Kukuiaga FS taldean emakumezkoen talde bat egon zedin borrokatu baitzuten.
Nolakoa izan da denboraldia pertsonalki eta taldearentzat?
Pertsonalki hasieran pixka bat kostatu zitzaidan, lau urtez beste entrenatzaile batekin egon ginelako, Hurrekin, eta joko eta anbizio aldetik erabateko aldaketa ekarri zuen horrek. Eta, azkenean, beti daude desberdinak diren gauzak, eta horiek barneratzea kosta egiten da. Baina denboraldiak aurrera egin ahala, dena hobera joan da, eta entrenatzailea zein jokalariok ondo egokitu gara. Oso talde ona dugu, eta izan ditugun lesio guztien ondorioz gorabeherak izan ditugun arren, beti eman dugu gure onena. Daukagun taldea, egia esan, gakoa izan da, jende beteranoaren eta jende gaztearen arteko nahasteko baita. Gazteak dira belaunaldi-erreleborako klubaren itxaropena, emakumezkoen haur-taldearekin batera.
Gol gehien sartu duen taldea izan zarete, golegile gehien dituena eta gol gutxien jaso duena. Emaitza bikainak, ezta?
Egia esan, beti kostatu izan zaigu golak sartzea, baina aurtengo errefortzuekin hori askoz errazagoa izan da. Eta gol gutxien jaso dituen taldea izateari dagokionez, Franek ezarri duen aurtengo joko-sistemak hori posible egiten lagundu du, taldean ditugun bi atezain zoragarriak ahaztu gabe, noski.
Denboraldia martxoan bukatu duzue. Zergatik hain goiz? Konta iezaguzu nola garatzen den areto futboleko denboraldi bat.
Aurtengoa da hain goiz amaitu den lehen aldia. Lehen fasea egiteko liga bi multzotan banatu zenez, beste denboraldi batzuekin alderatuta jokatzen ez dituzun 7-8 partida daude, eta partida horiek eragin dute hain goiz amaitu izana. Beste urte batzuetan, aldiz, fase erregular eta azkarra izan zen. Baina aurten hasierako bi taldetan banatu da lehen fasea, eta hortik multzo bakoitzeko lehen lau taldeek jokatu dugu txapelketako azken fasea.
Denboraldia amaitu bada ere, ez zaudete oporretan: Arabako eta Gipuzkoako txapeldunen aurka jokatu beharko duzue estatuko faserako txartela bilatzeko.
Oraindik ez dugu informaziorik orain datorrenari buruz, ezta noren aurka edo noiz jokatuko dugun ere. Guretzat hori amets bat da, eta zailtasunaz jabetzen bagara ere, une hori iristeko irrikan gaude. Momentuz entrenamenduekin jarraitzen dugu.
Estatuko faserako txartela irabaziz gero, bigarren mailara igotzea izango zenukete jokoan.
Esperientzia ikaragarria izango litzateke, eta asko gustatuko litzaiguke hori bizitzea. Badakigu oso sakrifikatua eta gogorra izango litzatekeela, baina gogo handiz gaude, eta are gehiago gure ahaleginarekin guk irabazi dugun zerbait bada.
Fran Rodriguezen arabera, zuen entrenatzailea izatea “esperientzia aberasgarria izan da”. Nolakoa izan da Franekin eta gainerako talde teknikoarekin lan egitea?
Lehen esan dudan bezala, lau urte eman genituen aurretik talde tekniko berarekin. Oso giro ona genuen, eta ez genekien nola eramango genuen aldaketa. Askotan, zoritxarrez, emakumezkoen areto futbolean entrenatzaile ez hain trebatuak jartzen dituzte, eta hori ez zen guk nahi genuena. Baina Franek zuzenduko gintuela esan zigunean, bagenekien horrek aldaketa ekarriko zuela. Hasieran pixka bat kostatu zitzaigun egokitzea, baina egia esan, gero sinestezina izan da, oso ondo egokitu gara gu haiengana eta haiek guregana, eta familia handi bat sortu dugu.
Nola eta noiz hasi zinen areto futbolean?
15 urte nituenetik jokatzen dut areto futbolean. Kasualitatez hasi nintzen, nahiz eta beti ibili naizen baloi bat besapean parkeko umeekin jolasean. Nire lehen asmoa futbol 11n jokatzea zen, telebistan gehien ikusten dena, baina egun batean kiroldegiko kanpoko zelaian jokatzen ari nintzela, klubeko kide batek areto futboleko emakumezko talde bat zegoela esan zidan eta izena ematera gonbidatu ninduen. Eta etxe ondoan nengoenez, apuntatu egi nintzen. Eta erabat asmatu nuen!
Kukuiagaz gain, izan al zara beste klub batzuetan?
Bi klubetan bakarrik jokatu dut: Kukuiagan eta Galdakaoko Peña Kalimotxon. Garai batean, Kukuiagako emakumezkoen taldea desagertu zen jokalaririk ez zegoelako, eta orduan beste talde bat bilatu behar izan nuen, eta beste taldekide batekin Peña Kalimotxora joan ginen jokatzera. Garai hartan gauza asko ikasi nituen kirol honi buruz.
Nola definituko zenuke Kukuiaga FS? Zein dira bere balioak?
Herriko klub bat da: jokalari eta entrenatzaile gehienak Etxebarrin bizi gara eta elkar ezagutzen dugu. Sakrifizioa eta laguntasuna izango lirateke klubak ordezkatzen dituen balioetako bi. Eta oinarrizko kategorietan ere jokalari asko entrenatzaileak garenez, errazagoa da balio horiek irakastea. Eta kirolaren bidez ekitatea, talde-lana, inklusioa, errespetua eta diziplina transmititzen saiatzen gara.
Senior taldeko jokalaria izateaz gain, haur mailako neskak eta kadete mailako B federatua entrenatzen dituzu, eta, gainera, klubeko fisioterapeuta zara.
Egia esan ez dakit nola ateratzen dudan denbora taldearekin entrenatzeko, besteak entrenatzeko eta, gainera, klub osoaren fisioa izateko. Nahiko sakrifikatua da, denbora asko eskatzen duelako eta azkenean nire denbora libretik kentzen dudalako. Baina egiten dudana gustatzen zait. Asko gustatzen zait. Eta ahalegina bada ere, pozarren egiten dut. Eta ahal dudan guztietan partidak ikustera joaten naiz, asko gustatzen zaidalako eta ikasten dudalako.
“Etxebarrin zaletasun handia dago areto futbolean, eta hori klubak urteetan zehar egin duen lanari esker izan da”
Entrenatzaile bezala nolakoa zaren galdetuko banizu.
Jokatzen ari naizenean ez bezala, nahiko lasaia naiz besteak entrenatzen ditudanean. Gertukoa izaten saiatzen naiz, jokalariek lotsaraz ditzaketen gauzak edo zalantzak niri esateko konfiantza izan dezaten.
Jokatzeko orduan, ahaleginaren eta, batez ere, laguntasunaren garrantzia irakastea gustatzen zait; izan ere, oso kirol dinamikoa denez, korrika egiten ez badugu, kalte handia egiten diogu taldeari. Partidaren aurretik beti eskatzen diedana esfortzua eta sakrifizioa da, eta nire lagunak korrika egiten badu korrika egingo dut eta ez naiz begira egongo zer egiten duen ikusteko. Talde gisa ahalegintzen eta funtzionatzen badute pozik nago, eta emaitzak laguntzen badu, hobeto. Eta ez da ahaztu behar beste taldeekiko errespetua, irabazten jakitea eta galtzen jakitea. Eta mundu guztia dela baliozkoa eta denok garela desberdinak baina berdinak aldi berean, eta horrek aberasten duela taldea. Beste talde batzuk ikustera joatera ere animatzen ditut nire jokalariak, hor ere gauzak ikasten baitira.
Zein da zure ametsa areto futbolean?
Ez dut amets berezirik. Beti nahi izan dut tituluren bat irabazi zer sentitzen den ikusteko. Eta, gainera, mailaz igo eta urtebete goragoko maila batean joka badezakegu, sekulako saria izango litzateke.
Estatu mailako fasea jokatuko dute orain / Geuria
Non ikusten duzu zeure burua etorkizunean areto-futbolaren barruan: entrenatzaile edo fisioterapeuta gisa?
Entrenatzaile gisa ikusten dut gehien nire burua. Asko gustatzen zait jendeari irakastea, eta gero ikasi duten hori zelaian islatzea. Oso aberasgarria da maila pertsonalean, eta primeran pasatzen dut. Baina fisioterapia alde batera utzi gabe, pertsona bat behar duen edozein unetan laguntzea ere oso aberasgarria baita.
Zertan bereizten dira areto futbola eta futbol 11?
Areto futbola askoz dinamikoagoa eta biziagoa da. Korrika eta presaka zabiltza etengabe, baloia askoz gehiago ukitzen duzu, eta hori asko baloratzen dut nik. Futbolean baino gehiago esku hartzen duzu jokoan. Arauei dagokienez, futbolaren arauen oso bestelakoak dira.
Zerk egiten du areto futbola futbol 11 baino zirraragarriagoa?
Bada, horrexek: hain bizia eta dinamikoa izateak. Beti daude edozein atetan arriskua sor dezaketen ekintza asko. Tentsioa beti dago eta edozer gerta daiteke. Jokoa azkarragoa da eta aurkariaren ate ingurura gehiagotan iristen da. Ezin zara inoiz erlaxatu, minutu batean markagailua irauli daitekeelako talde baten edo bestearen alde edo kontra.
Ba al dago areto futbolarekiko zaletasunik Etxebarrin eta inguruetan?
Etxebarrin kirol honekiko zaletasun handia dago, eta hori klubak egin duen lanari esker da. Beheko maila guztietan eta kategoria bakoitzaren barruan talde bat edo bi ditu Kukiagak; eta horrek haur asko egotea dakar eta hori klubaren ahaleginari esker da. Gero, futbolaren handicap-a dago eta ume asko joaten dira, baina, hala ere, maila federatuetan talde bat egotea lortu dute, eta hori asko da. Partidak daudenean gero eta jende gehiago ikusten da harmailetan eta gero eta jende gehiagori interesatzen zaio partidak noiz dauden eta partiden emaitza zein izan den. Emakumezkoen partidak ikustera jende gehiago joan dadin lortzea falta da, horixe landu beharko litzateke.
Nola animatuko zenituzke neskak eta mutilak areto futbolean aritzeko izena ematera?
Kirol honetan oso ongi pasatuko dute, eta hori da garrantzitsuena. Laguntasuna bezalako balioak ikasiko dituzte, taldeko kirola baita, eta zuk onerako zein txarrerako egiten duzunak eragin zuzena izango du taldean. Horrez gain, auzoko klubean izena emateak herrian integratzen zaitu, zure herriko jendearekin harremana izatea eta bizitza osorako lagunak sortzea eragiten dizu. Hori oso garrantzitsua iruditzen zait.
☉ Etxebarri
XX. mende erdialdeko Etxebarriren “itxura eta bizitza” islatzen dituen argazkien bila dabil Udala
Ondarearen Europako Jardunaldiak urrian izango dira beste urte batez. Aurten gaia izango da ‘Ibilbide kulturalak, sareak eta elkarguneak’, eta dagoeneko Bizkaiko udalerriak lanean hasi dira herri bakoitzeko egitarauak zehazteko.
Etxebarriren kasuan martxoaren 26an lehen bilera egin zuten eta Udalak laguntza eskatu die herritarrei. Zehazki, XX. mendearen azken erdian udalerriaren bizitza eta itxura islatzen duten argazkiak bildu nahi ditu Udalak, “bereziki Errepide Nagusia eta San Antonio auzoa lotzen zituen Harribide zaharrarekin lotutakoak”, diote.
Herritarren batek partekatu nahi duen argazkirik badu, komunikazioa@etxebarri.eus helbide elektronikora eskaneatuta bidaltzea eskatu du Udalak. Bestela, apirilaren 8an eta 9an 10:00etatik 12:00etara eta 17:00etatik 19:00etara bitartean CIMEra eramatea eta bertan eskaneatzeko aukera eman du Udalak.
☉ Etxebarri
Areto futboleko emakumezkoen Kukuiagak liga txapelketa irabazi du lehen aldiz
17 taldek parte hartu dute Ligan, eta bi fasetan jokatu da. Etxebarritarren zenbakiak ikusgarriak dira, garaipen gehien eta porrot gutxien pilatu dituen taldea izan baita
Azken jardunaldiaren faltan garaikurra ziurtatu zuen Kukuiagaren emakumezkoen senior taldeak Bilboko Otxartabe taldeari 5-0 irabazi ondoren. Ez da halako emaitza ikusgarria lortzen duten lehen aldia, inondik inora, gol gehien sartu eta gutxien jaso dituen taldea izan baita etxebarritarra. 17 taldek parte hartu dute Ligan, eta bi fasetan jokatu da. Etxebarritarren zenbakiak ikusgarriak dira, garaipen gehien eta porrot gutxien pilatu dituen taldea ere izan baitira.
Fran Rodriguez entrenatzailearen arabera “poz izugarria” eta “aurrerapauso handia” da klubarentzat aurten lortu dutena. Eskarmentu handiko entrenatzailea den arren, klubean hamarkada luzea darama, bere lehen esperientzia izan da emakumezkoen taldearekin, eta “oso aberasgarria” izan dela nabarmendu du basauriarrak.
Lortutako uzta ez da hor bukatzen Kukuiagarentzat, ordea, oraindik beste bi sari potolo lortzeko aukera baitute: Gipuzkoa eta Arabako txapeldunen kontra jokatu beharko dute, estatuko mailako faserako txartela lortu nahian. Helburu hori erdietsiz gero, estatu mailako fasean bigarren mailarako igoera legoke jokoan. Rodriguezen ustez, baina, “egindakoaz gozatzeko eta pausoz pauso” joateko momentua da.
Bi orduko lanuztea eta manifestazioa egingo dute gaur Ugaon Envaseseko langileen alde
Etxebarrin aurkitutako Gerra Zibileko lehergailu militar bat suntsitu du Ertzaintzak
Asteburu solidarioa antolatuko dute Basaurin, Alex Garcia Galas herrikidearen alde
Hego Uribeko dozenaka pentsiodun Gasteizen batu dira 1080 euroko gutxieneko pentsioa aldarrikatzeko
⚪️🔴 GABARRA | Argazkiak | Aupa Aitor Paredes! Talde zuri gorria Kopako txapelketa ospatzen!
Argazkiak / Hego Uribe zurigorriz jantzi da Kopako finalaren atarian
“Gure Zirkua” Hego Uribera etorriko da lehen aldiz, Arrigorriagan zortzi saio eskainiz
Maialen Ibarra sanmigeldarrak abesti berria eskaini dio Patxi bere aititeri
