“Esanen dute / hau /poesia / eztela,/ baina nik / esanen diet / poesia / mailu bat/ dela” idatzi zuen Gabriel Arestik. Bilbo Handian, gaur egun bere dekadentziaren onenean dagoen gure industriaren loramena ezagutu zuen poeta bilbotarrak. Arteak errebolta pizteko eta elikatzeko balio zuela uste zuen Arestik. Indar horren jakitun, euskal kulturari aurreko belaunaldiek egindako ekarpena ulertu eta horren parte izan ahal izateko euskalduntze prozesua hasi zuen 12 urte zituenean. Basauriarroi ez zaigu arrotz egiten Arestirena bezalako biografia soziolinguistikoa, baina badirudi ordea, sorkuntza artistikoaren balio iraultzailea ahaztu dugula.
Michel Foucaulten pentsamenduan tokia dute politika eta gizakiaren arteko erlazioek; bi kontzeptuen horien arteko nahasketari biopolitika esan zien. Bere aburuz, botereak ez du soilik gizartea kontrolatzen ideologia eta kontzientziaren bitartez. Botereak gizabanakoen gorputzetan eragina dauka, esate baterako, medikuntzaren bitartez zein lotsa sentitzen dugunean zenbait keinu fisiko egiteko. Gainera, gorputza gorputzarekin kontrolatzen da baita ere, esate baterako, botere betearazleak zenbaitetan erabiltzen duen indarkeria fisikoarekin.
Bada, gorputzaren mugimenduek badute uste duguna baino botere handiagoa bizi dugun egoera sozioekonomiko zapaltzaile honi aurre egin ahal izateko. Mugimenduen gainean ari naizenean, muga fisiko eta emozionalak apurtzeaz ari naiz, maila pertsonal zein kolektiboan, eta hori artearen bitartez egin daiteke, alegia, sorkuntzaren bidez askatu gaitezke.
Demagogiaren zirko merkean erortzeko arriskuarekin diot, aukeran nahiago dudala NI-aren hausnarketa materialista eta berekoian jardunagatik baino, aurreko belaunaldiek lortutako giza askatasuna defendatzeko edozein disziplina artistikoan mailukadak banatuz borroka egin zuen belaunalditzat gogoratua izango balitz gurea.
