Ondokoen fedea iraintzea probokaziotzat jo du Aita Santuak. “Nire ama iraintzen baduzu, nire muturrekoa itxaron ahal duzu” esan du, hitzez hitz. Adierazpen askatasuna badugula, baina ondokoarentzat garrantzitsua dena aintzat hartu eta errespetatzeko erantzukizun morala ere bai. Hautsak harrotu dituzte hitzok, zelan ez, Charlie Hebdon gertatutakoa adierazpen askatasunaren kontrako erasorik handienetakoa dela uste dutenen artean. Erasoak justifikaziorik ez daukala eta zigortu beharrekoa dela ere esan egin du Aita Santuak, baina hori ez du inork entzun nahi izan, lehenengoak titular deigarriagoa osatzen du eta, antza. Hipokrita hutsa dela adierazi dute askok, eta adierazpen askatasunak mugarik ez daukala argudiatu.
EZINBESTEKOA DA GURE MURRUETATIK HARAGO BEGIRATZEN IKASTEA
Egia al da hori, baina? Ni neu ezezkoan nago. Adierazpen askatasuna eskubide unibertsala da Giza Eskubideen Adierazpen Unibertsalaren arabera, baina horrek ez du esan nahi absolutua denik, ezta hurrik eman ere. Prentsa askatasuna eta ideien hedatze askea, egiaren ezagutza eta parte-hartze politikoaren baitan eraikitako eskubideak dira, norbere iritzia besteei zabaltzeko aukera izan dezagun, baina eskubide hori mugatu ahal da –eta mugatu behar da-, beste eskubide goren batzuekin talka egiten badu, azken hauek babestea helburu. Alegia, ezin da publikoki haur -pornografia defendatu, ez iritzi hori ilegala delako berez, baizik eta publizitate horrek kolokan jartzen dituelako beste eskubide garrantzitsuago batzuk. Era berean, legez debekatuta dago gerraren aldeko eta edozein pertsona nahiz talderen aurkako indarkeria eragin dezaketen ideien propaganda, eta bereziki, arraza, sexu, kolore, erlijio edo jatorriaren inguruko erasotzat har daitekeen edozein. Logikoa ere bada, gainera, izan ere, nekez onartuko genuke, gaur egun, beltzak bigarren mailako gizakiak direla defendatzen duen aldizkari edo argitalpenik, ezta?
Bitxia da, ordea, gizakiok adierazpen askatasunaren gainean daukagun irudia. Bitxia da zeinen lausoa den irudi hori, eta zeinen erraz moldatzen dugun geure interesetara, buztinezko panpina itxurabakoa bailitzan. Mugaren zein aldetan egon, berdin-berdin egiten dugu adierazpen askatasunaren alde ala kontra, komeni zaigunaren arabera. Gatazka egoera oso antzekoen aurrean indar beretsuarekin defendatzen ditugu erasotu nahiz erasotzailearen rolak. Gertaerak eraldatzen ditugu, gure ahulezi eta asmoak itxuraldatu, errealitatea erabat birformulatu. Hipokrita hutsak gara. Hurbileko sentitzen ditugun eskubideak adierazpen askatasunaren gainetik daudela defendatzen dugu; eta, horrenbestez, zentsura eskatzen dugu homosexualen kontrako irainentzat, emakumeen irudia kaltetzen duten komunikabideentzat, animalien kontrako edozein eraso defendatzen duten web eta blogentzat. Onartuko al genuke guk torturen inguruko karikaturarik? Bulling-aren inguruko txisterik? Non dago, bada, gure muga? Ez pentsa hipokresia pribilegiatu gutxi batzuen dohaina denik; koherentzia eza gizakiaren baitako joera demokratizatua da, zoritzarrez. JE SUIS HIPOCRITE. BAITA ZU ZEU ERE.
Ez dago Charlie Hebdoren aurkako erasoa justifikatzerik, inolaz ere, baina eraso honek argi utzi du adierazpen askatasunaren mugen inguruan asko dagoela oraindik argitu eta eztabaidatzeko. Ezinbestekoa da muga horien erregulazio orekatu bat mundu mailan, eta ezin da erregulazio hori aginte organoen interesen esku utzi, horiek joera bakar bat lortzera bideratzen direlako beti. Modu berean, ezin ditugu muga horiek gure bulkada eta emozio pertsonalen arabera erabili. Adierazpen askatasunaren formulazioan aurrera egingo badugu, ezinbestekoa da gure murruetatik harago begiratzen ikastea, eta ondokoaren muga konpartitu ez arren, gurea bezain onargarria izan daitekeela onartzea.
