Azaroan Rockeineko finalean Basauriko Social Antzokiko eszenatokian jo zuen Monday Potions taldeak, baita Hego Uribeko taldetik onenaren saria irabazi ere. Danel Marin Urrutxurtu (Etxebarri, 1991) taldeko perkusionista da eta berarekin solasaldia izan dugu.

Monday Potions taldearekin azaroan Hego Uribeko talderik onenaren saria irabazi zenuten Rockein lehiaketan. Zorionak! Eskerrik asko! Aukera bikaina izan zen Social Antzokian, Rockeineko finalean jotzea! Oso gustura ibili ginen oholtza gainean eta Hego Uribeko talderik onena sariaren irabazleak izatea poztasun handiz hartu genuen, zalantzarik gabe!

Rockein irabazita, bideoklip profesional bat grabatuko duzue. Lehen aldia izango da bideoklip baten grabaketan parte hartzen duzuela? Bai. Talde profesional batekin grabatuko dugu lehen aldiz bideoklip bat. Aurretik hainbat bideoklip eta bideo grabaketa egin ditugu, baina beti lagun giroan.

2025eko MAZ Basaurin ere kontzertua emango duzue. Bai! Oso pozik gaude. Rockein irabazi eta urtebetera Basaurin jotzea, eta are gehiago MAZ Basaurin jotzea, zoragarria izango da! Jaialdia ezagutzen dugu eta edizio berri honetan arituko diren taldeak zeintzuk izango diren jakiteko gogoekin gaude!

Rockeineko finaleko epaimahaiaren balorazioa izan zen: “Musika proposamen eklektiko batekin, pop barrokotik art rockera nabigatzen du”. Horrela definitzen duzue taldea? Hau bai galdera zaila, nik neuk gurea definitzeko zailtasunak baititut! Ez da, hala ere, asko pentsatzen dugun gaia ezta kantagintza prozesuan eztabaidatu dugun zerbait ere. Dena den, pop kantak dira egiten ditugunak. Abesti bakoitzean dagoen DNA pop kanta horietan sartzen dugu. Akaso, zerbait ezberdina duen pop musika egiten dugu. Gustura hartzen ditugu, zernahi gisaz, jasotzen ditugun etiketa guztiak eta eroso sentitzen gara horiekin, geure musika definitzeko ere lagun izaten ditugu eta.

Monday Potions Rockeineko finalean // Rockein

Zelan azalduko zenizkioke kontzeptu hauek zure bizilagun bati: “proposamen eklektikoa”, “pop barrokoa” eta “art rocka”? ‘New Age Hokum’ besterik ez. Hori da erantzun bakarra.

Hori da hain zuen Monday Potionsen diskoaren izena. Bai, hala da. Azaroaren 15ean kaleratu genuen diskoa. Hamabi abesti ditu, denak ingelesez.

Zein harrera izan du diskoak? Nahiko ona, momentuz. Hori da behintzat helarazi digutena, eta aldizkarietan iritzi onak zabaldu dituzte. Oraindik ez ditugu iritzi negatiborik entzun! (barreak).

Monday Potionseko erritmoan, Alba Granadosekin batera, bugalú ukituak daudela azaldu duzue. Azalduko diguzu zer den bugalú ukitu hori? Bugalú ulertzeko, bugalua ez dena azalarazi beharko genuke. Eta zer ez da bugalua? Bugaluaren antza du, baina ez da bugalua. Ezta takatá taká bugalua ere. Bugalu, ordea, bugalua da. Nahiz eta batzuetan ezin izan. Hau ere bakoitzaren iritziaren araberakoa izan daitekeelako. Guretzat takatá taká bezala. Bizia eta bortitza denean, zaila egiten zaigu guri ere bugalutik bereiztea.

Perkusionista zara Monday Potionsen. Nola heldu zinen taldera? Egia esan, laurok elkar ezagutzen genuen. Ekaitzekin jotzen dut Sonic Trash taldean eta Alba aspalditik ezagutzen dut bateria ikasten ari ginenetik. Enekok ere denbora darama Sonic Trashekin elkarlanean, musikari gisa eta eduki bisuala diseinatzen. Hirurak elkarrekin ari ziren lanean diskoan, eta bere garaian perkusio batzuk grabatzea proposatu zidaten, asmo handirik gabe. Horren ondoren konturatu ginen abestiek oso norabide interesgarria hartzen zutela, eta proposamenak hainbeste maitemindu ninduenez, taldearekin bat egitea erabaki nuen. Eta orain arte.

Zein da taldean duzuen giroa? Bada oso ona egia esan. Noski, tentsioa ere badago momenturen batean! (barreak). Baina, bromak aparte, aurreiritzirik eta oztoporik gabeko giroa sortu dugu kantuei aurre egiteko, bakoitzari barrutik ateratzen zaion bezala. Eta hori ez da beti erraza izaten.

Lehen aipatu duzu Sonic Trash. Talde horretan ere bateria zara. Bi taldeetan aritzea bateragarria da? Bateragarria baino, bateria-garria! (barreak). Bai, momentuz moldatu egiten naiz.

Talde guztiek izaten duzue amets handiren bat. Zuen kasuan, zein da? Orain dela egun batzuk John Fogerty musikari eta abeslariaren —Creedence Clearwater Revival— antza zuen Athleticzale bat ikusi genuen San Mamesen. Berarekin berriro topo egitea gustatuko litzaiguke zein punturainoko antzekotasuna zuen ziurtatzeko! (kar, kar, kar)

Adimen artifizialaren gaineko kezka zabaldu da artearen eta musikaren munduan. Zelan ikusten duzue zuek? Ordezkatuko gaituzte makinek arlo horretan ere? Duela gutxi horren inguruan aritu ginen hitz egiten. Izan ere, Enekoren benetako ahotsa Phil Collinsen ahotsaren tesituraren antzekoa da, baina adimen artifizialari esker, hainbeste sentsazio sortzen ari diren crooner-ehundura horiek diskoan sartzea lortu dugu! (barreak).

Aurretik Dead Bronco eta Los Retros taldeetan ibilitakoa zara. Talde horietan esperientzia irabaziko zenuen. Esperientzia guztiekin hazi egiten zara zentzu batean zein bestean. Egia esan, oroitzapen onak eta lagun handiak eraman ditut parte hartu dudan proiektu guztietatik.

Noiz hasi zinen musika munduan? Txikitatik izan dut musikarekiko interesa. Niretzat musika adierazpen-iturri bat da, komunikatzeko eta emozioak askatzeko modu bat. Egun txar batean ere musika sortu edo jotzeak lasaitasuna eta inspirazioa ematen dit. Gainera, musika besteekin konektatzeko modu unibertsala da. Une magikoak entzuleekin partekatzea zoragarria iruditzen zait.

Zaila da musikaz bakarrik bizitzea? Bai. Askotan ateratzen den gaia da hauxe. Zaila da, normalean musika beste lan serio batekin partekatu nahi duzulako, musikak bakarrik asetzen ez zaituelako. Musika egiten dugu beste lan horretan jarduteko.